پایش شوری خاک با استفاده از داده‏های سنجندة aster برای ارزیابی بیابان‏زایی در دشت مروست، استان یزد

بیابان‏زایی فرایند و وضعیت نهایی تخریب مناطق خشک است. از طرفی، شور و قلیایی شدن خاک از فرایندهای تخریب خاک در مناطق خشک و نیمه‏خشک به شمار می‏آید. در این تحقیق با استفاده از فناوری سنجش از دور با قدرت تفکیک طیفی و مکانی بالا، به‏ منظور ارزیابی بیابان‏زایی در دشت مروست (استان یزد)، به پایش شوری خاک اقدام شد. در این تحقیق از تصاویر مربوط به سال‏های 2003 و 2010 سنجندة aster، ماهوارة terra استفاده شد. با اجرای عملیات پیش‏پردازش و تشکیل و ارزیابی مدل رابطة مؤلفه‏های شوری خاک (ec و sar) با مؤلفه‏های بازتاب طیفی، تصاویر برای هر دو مؤلفه به روش حداکثر احتمال طبقه‏بندی شد. سپس، مساحت هر طبقه و میزان تغییرات آن در دورة زمانی مورد مطالعه محاسبه شد. نتایج به دست آمده نشان داد که در دورة زمانی هفت ساله (2003 ـ 2010) از سطح اراضی غیر شور کاسته و بر مساحت اراضی شور افزوده شده است. این امر بیانگر تخریب خاک و کاهش بازدهی اراضی و، در نهایت، پیشرفت بیابان‏زایی در منطقه است. دقت طبقه بندی نقشة ec، برای تصویر سال 2003، 5/87 درصد و برای تصویر سال 2010، 5/82 درصد و ضریب کاپای آن به ترتیب 83/0 و 76/0 برآورد شد. همچنین، دقت طبقه بندی نقشة sar  برای تصویر به سال 2003، 5/87 درصد و برای تصویر سال 2010، 5/87 درصد و ضریب کاپا به ترتیب 81/0 و 77/0 به دست آمد. این تحقیق کارایی بالای تصاویر aster را در زمینة آشکارسازی تغییرات شوری خاک و مدیریت منابع طبیعی نشان می‏دهد.